Over ijskometen in het heelal
In het tijdschrift Nature is vorige week een interessant artikel verschenen over hoe er water op aarde is gekomen. De hypothese is altijd geweest dat de aarde tijdens het begin van haar vorming tamelijk weinig water bevatte en dat het meeste water met ijskometen en asteroïden op aarde terecht is gekomen. Wetenschappers onder leiding van Paul Hartogh hebben nu aangetoond dat het niet onwaarschijnlijk is dat het meeste water inderdaad via met name ijskometen is gearriveerd. Deze conclusie wordt getrokken door te meten hoeveel deuterium (D, zwaar water) in het water zit ten opzichte van gewoon waterstof (H). Op aarde is deze verhouding D/H 1,558 x 10e-4, en op de komeet 103P/Hartley2 (uit de Kuipergordel, die in de dezelfde baan rond de zon zit als Jupiter) is deze verhouding 1,61 x 10e-4. Dit terwijl de D/H verhouding 2,95 x 10e-4 is van het water van kometen in de Oortwolk, die duizend maal verder van de zon verwijderd is als Jupiter. De conclusie wordt getrokken dat het meeste water op aarde afkomstig is van kometen uit de Kuipergordel.
Over waar de ijskometen in het heelal vandaan komen en hoe die de Aarde bombarderen
In zijn boek Geagonia beschrijft Diametheus waar het water in het heelal überhaupt vandaan komt, en waar de grondstoffen voor water vandaan komen. Water bestaat uit waterstof en zuurstof. Waterstof is ontstaan vanuit de gigantisch hete wolk van elementaire deeltjes niet lang na de “big bang”. Dit waterstof is samen met het gelijktijdig ontstane helium en onder de invloed van de zwaartekracht melkwegstelsels gaan vormen; in deze melkwegstelsels vormden zich de eerste sterren, sterren van de eerste generatie. In deze sterren verbrandde waterstof tot helium en werden verdere elementen gevormd zoals koolstof en zuurstof. Die sterren die zich ontwikkelden tot supernova’s ontploften en schoten waterstof en zuurstof het heelal in. Zuurstof echter is zeer reactief en kan niet blijven bestaan in radicalaire vorm. Het is daarom dat alle zuurstof snel reageerde met waterstof om water te vormen, net zolang tot er geen zuurstof meer over was. Diametheus stelt zich voor dat individuele watermoleculen condenseerden op gruis en op kleine rotsblokken, die daardoor groeiden tot zij als bijna geheel uit ijs bestaande ijskometen door het heelal suisden. De grote wolken van stof, gruis en grote blokken en ijsbrokken die na de supernova-explosies waren overgebleven, zijn onder invloed van de zwaartekracht een tweede generatie van sterren gaan vormen; onze zon is zulk een ster van de tweede generatie, daterende van ongeveer 4,7 miljard jaar geleden. De Aarde is een van de planeten die rond de zon draaien, en in het begin van het bestaan van ons zonnestelsel vlogen er nog vele kometen, asteroïden (zoals door bovengenoemde wetenschappers onderzocht) en rotsblokken met daarop ijs door het heelal en bombardeerden ook de Aarde. Het is op deze wijze dat veel water op Aarde is gekomen, naast die hoeveelheden die reeds in de Aarde aanwezig waren op het moment dat zij werd gevormd (misschien is het een idee om zulk een grote ijskomeet te enteren om de voorraad zoet water op Aarde aan te vullen?) Diametheus stelt zich verder voor dat in het begin de aarde zo heet was dat er geen vloeibaar water op het oppervlak van de aarde was; bijgevolg stelt Diametheus dat al het water zich in de vorm bevond van damp in wat met recht de dampkring genoemd kon worden. De oceanen hingen letterlijk nog in de lucht. Overigens maakt het voor het leven niet zoveel uit of de hoeveelheid zwaar water een beetje groter of kleiner is; pas zodra dit percentage enkele tientallen bedraagt, heeft zwaar water wel invloed, omdat zwaar water veel sterkere waterstofbruggen maakt in bv DNA en eiwitten dan gewoon water; hoewel bacteriën hier wel tegen kunnen, overleven eukaryoten dat niet.
De ster Eta Corvi en planeten, een nieuw zonnestelsel met daarin leven?
Een andere interessante waarneming die door de wetenschappers is gedaan, dit maal onder leiding van Carey Lisse, is dat er een vrij jong sterrenstelsel zich heeft gevormd, nog maar amper 1 miljard jaar oud, ongeveer zo oud als ons zonnestelsel was op het moment dat de Aarde nog volop werd gebombardeerd. De bijbehorende ster heet Eta Corvi en het doel van de wetenschappers nu is om zo snel mogelijk te ontdekken of er planeten rond Eta Corvi cirkelen die op Aarde zouden kunnen lijken. Op een afstand van tweemaal die van Mars tot de zon cirkelt er namelijk ook materie rond Eta Corvi en het is niet uitgesloten dat, behalve planeten, er ook ijskometen vliegen van dezelfde soort als uit de Kuipergordel en die de Aarde van water hebben voorzien. Uit de stofwolken rond Eta Corvi zou kunnen blijken dat daar op dit moment asteroïden en ijskometen de planeten aan het bombarderen zijn. Diametheus kijkt al uit naar de resultaten van dat onderzoek, want wie weet vinden daar dezelfde moleculaire reacties plaats die op aarde zo’n 4 a 3,8 miljard jaar geleden tot het leven hebben geleid!
