Een ster als een gebakken ei
Als men des nachts bij wolkenloze hemel het heelal in staart, dan ziet men vele sterren. Er zijn echter ook sterren die er wel zijn, maar die men des nachts bij een wolkenloze hemel niet ziet. Dit zijn bijvoorbeeld sterren die slechts warmte uitzenden in de vorm van infrarood licht, met het blote mensenoog niet te zien. Welnu, wetenschappers van de ESO (European Southern Observatory), hebben een fantastische opname gemaakt van zulk een ster, die men met zeer sterke infraroodcamera’s heeft weten zichtbaar te maken. De opname toont een grote ster met daaromheen een waziger wolk. Het geheel lijkt op een gebakken ei; de officiële naam van deze ster is IRAS 17163-3907, maar de wetenschappers zelf hebben haar “De Gebakken – Einevel” gedoopt. Deze ster is duizendmaal zo groot als onze zon, straalt een half miljoen keer méér licht uit dan de zon, en is zo groot dat ons hele zonnestelsel er bijna in zou passen. De ster zendt elke eeuw evenveel materie de omringende wolk in, als er materie zit in de hele zon. De ster schijnt omdat waterstof wordt verbrand tot helium , dat op zijn beurt ook weer verbrand zal worden. De Gebakken Einevel is volop in ontwikkeling en over niet al te lange tijd (althans naar astronomische maatstaven gerekend: over één miljoen jaar) zal de ster als een supernova uiteenspatten.
Het heelal is de keuken van de zwaartekracht
In zijn boek Geagonia beschrijft Diametheus hoe, vanaf dat wat men “de oerknal” pleegt te noemen, vanuit de elementaire deeltjes in een grote wolk waterstof en helium ontstaan. Verder legt Diametheus uit hoe het de zwaartekracht is die vervolgens aan alle waterstof en helium trekt en de oorspronkelijke wolk aan grote flarden scheurt. Elke flard ontwikkelt zich tot een melkwegstelsel. De zwaartekracht laat het daar niet bij, maar dwingt binnen elk melkwegstelsel de materie tot het vormen van sterren en planeten. De zwaartekracht laat de sterren sudderen bij hoge temperatuur, waarbij elementen zoals koolstof en zuurstof ontstaan. Aan het einde van hun leven storten de grootste sterren, ook weer onder invloed van de zwaartekracht, met bijna-lichtsnelheid in elkaar om ogenblikkelijk daarna in een enorme explosie in gas, stof en brokstukken uiteen te spatten. Bij die explosie worden ook zwaardere elementen gevormd, zoals het radioactieve uranium. Maar ook hierbij laat de zwaartekracht het nog niet. Opnieuw dwingt Zwaartekracht stof, gas en brokstukken bij elkaar en kneedt een tweede generatie van sterren en planeten. Tot deze tweede generatie sterren en planeten behoort ook ons zonnestelsel. En blijkbaar bakt Zwaartekracht zich af en toe ook een sterrenei in haar keuken, het heelal.
Het is met dit soort van uitleg dat Diametheus in zijn boek Geagonia een prachtig interpretatiekader schept voor de lezer. Bovendien gaat Diametheus in zijn boek veel verder dan het ontstaan van sterren en planeten, Diametheus zet het verhaal namelijk voort als een evolutieverhaal dat eindigt met het nieuwe heelal dat de mens zich in zijn hoofd heeft geschapen. Geagonia biedt voor alfa’s en voor beta’s een kader om wetenschappelijke resultaten een plaatsje te geven, om die resultaten te interpreteren. En elke keer dat men een dergelijk resultaat kan interpreteren is het weer een verrukkinkje voor Homo interpretans.
